Niemand heeft je geleerd hoe je dit moet doen.
Hoe je je emoties kunt reguleren.
Hoe je kunt disciplineren met liefde in plaats van angst.
Hoe je kunt communiceren zonder te schreeuwen, te straffen of je af te sluiten.
Je bent niet opgevoed met tederheid.
Je bent opgevoed met gehoorzaamheid.
Je hebt geleerd om niet te huilen, niet te twijfelen, niet te veel te voelen of te veel nodig te hebben.
Dus nu ben jij degene die midden in de storm staat en ervoor kiest om er een einde aan te maken.
Om de keten te verbreken die al generaties lang wordt doorgegeven.
Dat is geen licht werk.
Dat is heilig werk.
Jij bent de eerste die naar therapie gaat.
De eerste die zegt: “Dit eindigt met mij.”
De eerste die jouw waarheid spreekt, zelfs als je stem trilt.
De eerste die zachtheid kiest boven stilte.
De eerste die je kind leert: “Je mag voelen, en ik zal nog steeds van je houden.”
En ja, het is isolerend.
Er zijn momenten waarop je je onbegrepen voelt.
Als je eigen familie zegt dat je “te gevoelig”, “te zacht” of “te veel” bent.
Maar dat komt omdat ze niet weten hoe het is om een kind op te voeden met intentie in plaats van angst.
Laat ze praten.
Je doet wat zij niet de moed hadden om te doen.
Je laat je kind zien dat liefde niet pijn hoeft te doen.
Dat verbinding niet ten koste hoeft te gaan van veiligheid.
Dat ze zichzelf niet hoeven te verliezen om geliefd te worden.
Jij bent het keerpunt in je bloedlijn.
De wortel van de nieuwe boom.
En op een dag zal je kind zeggen:
“Ik ben opgegroeid met vrede, omdat mijn moeder genezing boven geschiedenis verkoos.”
Ps de tekst is geschreven voor vrouwen die moeder zijn geworden, maar de waardering geldt natuurlijk voor iedereen die de cirkels, patronen en gewoonten doorbreekt die al generaties lang in families bestaan.
