Het kind dat je ooit was verdwijnt niet

Het kind dat je ooit was, verdwijnt niet. Ze vervagen niet in het verleden als een oude foto of lossen niet op met het verstrijken van de tijd.
Ze leven nog steeds in je, verweven met je angsten, je verlangens, je gewoonten van zelfbescherming.
Ze zijn er in de manier waarop je lichaam vrstijfd bij een verheven stem, in de manier waarop je aarzelt voordat je vraagt ​​wat je nodig hebt, in de pijn die je voelt wanneer liefde net buiten bereik lijkt.

Genezing gaat niet over het achterlaten van dit kind. Het gaat over het je tot hen wenden met de liefde en aanwezigheid die hen ooit werd ontzegd.
Trauma is niet alleen wat ons is overkomen, het is wat er niet is gebeurd. Het is de aanraking die nooit kwam, de veiligheid die ontbrak, de kalmerende stem die ons nooit vertelde: Je bent goed genoeg zoals je bent.

Wanneer we op jonge leeftijd verwondingen ervaren, verliezen we niet alleen een moment in de tijd. We verliezen vertrouwen, we verliezen verbinding, we verliezen de volledige expressie van wie we bedoeld waren te zijn. Het kind leert te overleven, zich aan te passen, klein te worden, stil te zijn of iets te behagen om gehechtheid te behouden. En zo blijven ze gevangen in ons, bevroren in de tijd, wachtend tot iemand hen komt halen.
Maar niemand komt behalve jij.

Genezing gaat niet over het weggooien van het verleden, alsof we onszelf gewoon in een nieuw verhaal kunnen plaatsen. Het gaat over herinneren. Niet in de zin van eindeloos opnieuw beleven van pijn, maar in de zin van het terugwinnen van wat verloren is gegaan. Om echt te genezen, moeten we de aanwezigheid worden waar ons jongere zelf naar verlangde. We moeten zachtjes tegen ze praten, ze vasthouden in hun verdriet, ze laten rouwen om de liefde die ze nooit hebben ontvangen.

We genezen niet door het kind in ons af te wijzen. We genezen door ons naar ze toe te keren en te zeggen:
“Ik zie je. Ik weet hoeveel pijn het deed. Ik weet hoe alleen je je voelde. Maar ik ben er nu. Je bent niet langer verlaten. Je bent niet langer ongezien. Je bent veilig bij mij.”

Dit is het werk: de cyclus van zelfverlating doorbreken. Om te stoppen met wegrennen voor de echo’s van ons verleden en ze in plaats daarvan met tederheid tegemoet te treden.
Genezing betekent niet vergeten, het betekent integreren. Het betekent dat het kind dat zich ooit onwaardig voelde voor liefde, eindelijk de liefde krijgt die het altijd verdiende.
Het betekent dat de pijn die ons ooit definieerde de poort wordt naar onze diepste wijsheid.

En dus is de vraag niet of het kind in ons nog steeds bestaat. De vraag is of we de moed zullen hebben om terug te gaan voor hen.

💗